دیدگان تو در قاب اندوه
سرد و خاموش
خفته بودند
زودتر از تو ناگفته ها را
با زبان نگه گفته بودند
از من و هرچه در من نهان بود
می رمیدی
می رهیدی
یادم آمد که روزی در این راه
ناشکیبا مرا در پی خویش
میکشیدی
میکشیدی
آخرین بار
آخرین بار
آخرین لحظه تلخ دیدار

دلم گرفته است
دلم گرفته است
به ایوان می روم و انگشتانم را
بر پوست کشیده ی شب می کشم
چراغ های رابطه تاریکند
چراغهای رابطه تاریکند
کسی مرا به آفتاب
معرفی نخواهد کرد
کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد
پرواز را به خاطر بسپار
پرنده مردنی ست 

مـــــا نــــدانیم که دلبستــــه اوییم، همه     

                                       مست و سرگشته آن روى نکــــوییم، همه

فـــــارغ از هر دو جهانیم و ندانیم کـــه ما      

                                      در پــــى غمــــــــزه او بادیـــه پوییــم، همه

ســــاکنان در میخـــــانه عشقیم، مـــدام      

                                        از ازل، مست از آن طــــرفه سبوییم، همه

هر چه بوییم ز گلزار گلستـــان وى است    

                                       عطـــر یـــــار است که بوییده و بوییم، همه

جــــز رخ یـــــار، جمالــــى و جمیلى نبود     

                                         در غم اوست که در گفت و مگوییم، همه

خود ندانیم که سرگشته و حیران همگى    

                                         پــــى آنیم کــــه خـود روى به روییم، همه

بااین دل ماتم زده آواز چه سازم

دور از تو من دل شده آواز چه سازم

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را      

                                      نجستم  زندگانـــی ر ا و گم  کـردم جوانی را

کنون  با بار پیــری  آرزو مندم   که برگـردم  

                                     به دنبال جوانـــی  کـوره    راه   زندگانــــی را

به یاد یار  دیرین کاروان  گم کـرده   رامانـم  

                                      که شب در خــواب بیند  همرهان  کاروانی را

بهاری بود و مارا هم شبابی و شکرخوابی 

                                      چه غفلت داشتیم ای گل شبیخون جوانی را

چه بیداری تلخی بودازخواب خوش مستی     

                                       که در کامم به  زهر آلود شهد شادمانـــی را

سخن با من نمی گوئی الا ای همزبـان دل  

                                      خدایــا بــا کـه  گویم شکوه   بی همزبانی را

نسیم زلف جانان کو؟که چون برگ خزان دیده   

                                       به پای سرو خود دارم هوای جانفشانـــی را

به چشم آسمانـی گردشی داری بلای جان 

                                      خدایـــا   بر مگردان  این   بلای آسمانـــی را

نمیری "شهریار" از شعر شیرین روان  گفتـن     

                                                           که  از  آب بقا  جویند  عمــــر   جاودانـی را

شبی با کاروان اشک، تا شهر دعا رفتم                                          

وز آنجا با ملایک تا حریم کبریا رفتم                                                

به بال جذبه ها پرواز کردم بر سر کعبه                                           

به « سعی» دل ز « مروه » اشکریزان تا « صفا » رفتم                        

هوای نفس را کشتم، دل از مهر جهان کندم                                     

زدنیا دیده بستم و زتعلق ها رها رفتم                                             

چراغ ماه در دستم، شعاع مهر در جانم                                            

به امداد خطی از نور، تا قرب خدا رفتم                                             

رسیدم تا دل باغی پر از گل های مهتابی                                         

به کوچه کوچه ی آن باغ، باعطر دعا رفتم                                         

به صحن باغ دیدم چشمه ها از نور رنگارنگ                                       

چو قوی سینه مالان در دهان چشمه ها رفتم                                     

زجان شستم سیاهی را در آن امواج نورانی                                       

به امیّد سلامت، تا درِ دارالشفا رفتم                                                

صفایی بود و اشکی بود و شوری بود و حالی بود                                

همه جان بودم و تا شهر تسلیم و رضا رفتم                                       

چه می پرسی ز پروازم؟ که من خود مستِ این رازم                            

نمی دانم کجا بودم، نمی دانم کجا رفتم.                                           

جانی که خلاص از شب هجران تو کردم

                                                 در روز  وصال  تو   به قربان  تو کردم

خون بود  شرابی که  به دوران تو خوردم

                                                غم بود نشاطی که به دوران تو کردم

تا  پرده  برافکندم   از   آن   صورت  زیبا

                                                صاحب نظران را همه حیران  تو کردم

  به یادم    آمدی   امشب    دوباره       دوباره    خاطراتت    شد    ستاره

 
  که تک تک  با  نگاهی شیطنت بار        به  قلبم   دشنه ای  زد  پاره  پاره 

 
  هزاران    مرحبا     بر   روی   دنیا        که قلبی اینچنین شد سنگ خاره

                                                                                 ارسال شده توسط حسنا از وب سایت غوغا

بـــــاز گـــــــویم غم دل را کــــه تــــو دلدار منى   

                                        در غم و شــــــــادى و اندوه و اَلَم، یار منى

جــــز گل روىِ تــوام در دو جهان، یــارى نیست  

                                                              چهــــره بگشاى به رویم که تو غمخوار منى

چشم بیمار تـــــو اى مــــــى زده، بیمــارم کرد   

                                                                             پـــــاى بگــــــذار به چشمم که پرستار منى

محرمـــــى نیست کــــه مــرهم بنهد بر دل من    

                                       جز تو، اى دوست که خود محرم اسرار منى

زارى از غمــــزه غمــــــــزاى تو، پیش که کنم؟   

                                                                             بـا کــــــه گویم که تو، سرچشمه آزار منى؟

بر گشا موى خم اندر خم و دست افشان باش     

                                                                                 بـــــه خدا، یـــــــار منى، یار منى، یار منى

به پیش روی من، تا چشم یاری می کند، دریاست !

چراغ ساحل آسودگی ها در افق پیداست !

درین ساحل که من افتاده ام خاموش،

غمم دریا، دلم تنهاست .

وجودم بسته در زنجیر خونین تعلق ها ست !

خروش موج، با من می کند نجوا،

که : - « هرل کس دل به دریا زد رهائی یافت !

که هر کس دل به دریا زد رهائی یافت ... »

مرا آن دل که بر دریا زنم، نیست !

ز پا این بند خونین بر کنم نیست ،

امید آنکه جان خسته ام را ،

به آن نادیده ساحل افکنم نیست !