هیچ کس ویرانیم را حس نکرد

وسعت تنهاییم را حس نکرد

در میان خنده های تلخ من

گریه ی پنهانیم را حس نکرد

در هجوم لحظه های بی کسی

درد بی کس ماندنم را حس نکرد

آن که با آغاز من مانوس بود

لحظه ی پایانیم را حس نکرد

یه شب تو اوج صداقت زیر همه حرفات زدی
یه روز تو اوج لبخند اشکتو در میارم
یه شب تو اوج خوشبختی گفتی بریدم
یه روز تو اوج زندگی همه چیزو یادت میارم
یه شب تو اوج فراموشی برگشتی پیشم
یه شب تو اوج تنهایی به من گفتی دوست دارم
اما نه دیگه نه
برو ازت متنفرم

احسان(قلم از خودم)

نمیدانم چند سطر از دفتر زندگیم باقی مانده است.. دلم میخواهد همین چند سطر باقی مانده هم نام تو را تکرار کنم .. دلم میخواهد چند سطر باقی مانده هم از تو بنویسم.. بنویسم عشق مرکب بود نه مقصد.. دلم از تو حلقه ای می خواست ولو از خاک.. دلم دستهای تو را طلب می کند.. دلم تو را صدا می کند.. میدانم که فقط چند سطر دیگر خالی دارم.. فقط چند سطر.. نام پاک تو که همیشه تجسم پاکی وجودت برایم بود را هر چند بار که بشود خواهم نوشت.. زمزمه خواهم کرد و با آن با تو شاید وداع کنم.. میدانی دلم نمی خواهد به وداع فکر کنم.. دلم میخواد به حرفهای قشنگ آن شب فکر کنم که دلمان به یک شب حافظیه وعده دادیم.. دلم می خواهد فکر کنم که تو باز هم برایم کتاب هدیه خواهی داد و تولدم پر از بوسه های تو خواهد شد. دلم میخواهد فکر کنم که باز خواهی گشت و باز هم برایم شعر فروغ و شاملو و خواهی خواند و باز تفال به حافظ می زنیم و باز هم با هم ای چشم توام پیمانه .... گوش خواهیم داد... اینها آرزو های بزرگی است؟

این روزها همه چیز پیچیده شده است.. کاش باز هم همه چیز ساده ساده بود.. به همان سادگی که به پیشوازم آمدی و به همان سادگی که بدرقه ام می کردی..  چرا به دنیای پیچیده ای رفتی که در آن خیلی غریبه بودیم ؟ باید می رفتی ؟ دلم گرفته.. میدانم زود است که بگویم شاید دیگر هرگز تو را نبینم .. من تو را نمی بینم ؟ باورش برایم سخت است ولی حس می کنم سطر های آخر دفتر زندگیم دارد پر می شود و جای تو خالی خالی است!

چه کسی خواست که تو عاشق من نباشی؟ بگو چه کسی؟ وقتی آن شبهای دور از عشق برایم می گفتی .. یقین داشتم این آسمانی است.. می بینی یقینم درست بود.. نتوانستم بدون تو زمین را تحمل کنم.. دلم نتوانست..  هنوز وقتی صدایت می کنم بغض دارم.. بغضی که شاید در آخرین سطر گشوده شود..

با من حرف میزنی.. هنوز اعتماد نکردی که راهی باز بگذاری که بتوانم با تو وداع کنم ! نمیدانم وداع آخر را چگونه بجای بیاورم.. دلم هنوز به کعبه وجودت معتکف است.. اگر آخرین سطر زندگیم باشد  نام تو را تکرار می کنم و  مانند اولین بار می گویم دوستت دارم و با ایمان بزرگم به تو  با عشق بزرگم به همه وجودت با این دنیای هزار رنگ وداع خواهم کرد!

(حرف های شبانه دلم)   احسان

ساعت 2 صبح . سرمای خشکه زمستان ، من با یک مشت اعلامیه ترحیم برای نصب روی دیوار.. .

تا حالا نشده بود این موقع شب تویه خیابون با این هوا راه برم . تا اوون شب فکر می کردم وقتی به

 تخت ِخواب گرم و نرمم میرم همه دنیا مثل من چشماشون واسه یه روز نو روی هم میزارن . تا اوون شب

 نمیدونستم که خیلی ها خونشون به اندازه خیابون هاست ، پتو شون همون لباس تنشون و بالش نرمشون

 دستهای یخ زدشونه .

تنهایی خیلی سخته اوون هم تنهایی از یه زندگی ، از یه خواب ، از یه لالایی ...

سلام به دوستای گلم و اوونایی که همیشه من و آقا احسان رٌ  با نظرات قشنگشون یاری کردن.

شاید خیلی از شما هایی که چند وقتی که به این وبلاگ سر می زنید و از مطالب خیلی زیبای داداش گلم ُ احسان استفاده می برید ، من ر نشناسید ... من آروین یکی دیگه از قلم به دست های این وبلاگ ، که با کمک احسان جان شروع به ساخت  وبلاگ و نوشتن حرف های دلمون کردیم...

بگذریم ، به علت مسائل دانشگاهی نشد ، ولی دوباره اومدم تا بگم و بنویسم و تو عزیز که این وبلاگ رُ انتخاب کردی ، بشنوی

به امید نظرهای گلتون ... 

ای که زندگی ام را با نگاهت روشن کردی

              و سرفصل زیبای زندگی را با کلمه عشق آغاز کردی 

ای که همچو ساحل آرامی بودی در دریای طوفانی دلم

              و ناخدایی برای کشتی رها شده در طوفانی ا ز امواج 

حال چون همیشه سفره آسمانت را برای این دل تنگ بگشا

                                                          که مرا به تو نیاز است 

غمها بر من حمله ور

کشتی همه بر گل نشسته

نگاه ها خسته

صداها چون کابوسی از همهمه

بیا که وجودت همچون مرحمی بر این دل تنگ است

و همچون ساحلی ست برای کشتی غم زده ام

بیا که نگاهت همچون چراغی ست  در دنیای ظلمانی بی کسی

و صدایت لالایی شبانه ام

بیا که صبر همنشین مرگ است

                                     آروین ( قلم از خودم )

در شب کوچک من افسوس
باد با برگ درختان میعادی دارد
در شب کوچک من دلهره ویرانیست
گوش کن
وزش ظلمت را میشنوی؟
من غریبانه به این خوشبختی می نگرم
من به نومیدی خود معتادم
گوش کن
وزش ظلمت را میشنوی ؟
در شب کنون چیزی می گذرد
ماه سرخست و مشوش
 و بر این بام که هر لحظه در او بیم فرو ریختن است
 ابرها همچون انبوه عزاداران
لحظه باریدن را گویی منتظرند
لحظه ای
و پس از آن هیچ .