می توانستیم هم پرواز هم باشیم

می توانستیم هم پا و هم آواز سکوت و خستگی های غرور یکدگر باشیم

می توانستیم همچون کوه

سرسخت و دلیر و مستبد بر جا بمانیم و

نترسیم از غروب ماه

نترسیم از هجوم خشم وبیداد دروغ و نفرت و اندوه

نترسیم از صدای باد

نترسیم از شکست خنده ی پر مهر تقدیر و شکست خواب

می توانستیم . . .آه

می توانستیم هر چیزی که می خواهیم

یا هر چه نمی خواهیم

می توانستیم پل های خراب پشت سر را

برکنیم و باز از اول کنیم آغاز

می توانستیم آبهای رفته را سدی زنیم و باز گردانیم

می توانستیم بغض سینه را باهر چه غیر از اشک

بترکانیم و هیچ اندوه دیگر را نگنجانیم

بخندیم از غروب اشک واز اول کنیم آغاز

  می توانستیم غرق خنده ها گردیم و

چون باران برقصیم وبیاویزیم

چون دریا خروشیم و قوی باشیم

بمانیم و بگوییم آفتاب

 بر ما بتاب و هیچمان گردان اگر دستت توانا بود

بدان ما قطره های پاک بارانیم و از هیچش نمی ترسیم

ما لبخند گلها را

صدای جویباران را

و هر شادی دنیا را به غمها میدهیم اما

نمی ترسیم

می مانیم

برای لحظه هامان شعر می خوانیم

می توانستیم اما . . .آه.